Het idee: aan de hand van een foto gemaakt in, of gerelateerd aan, Het Hoofdkantoor, schrijft onze columnist Alessa van de Goor een column. Het resultaat is altijd verrassend.

Vandaag de verwisselbare top van de Flexvase van Vij5.

Breekbaar

Breekbaar, dat wat stuk kan. In het geval van de vaas op de foto zal dat wel gelden als we hem laten vallen. Net als alle andere spullen die gemaakt zijn van materiaal dat stuk kan zoals glas en keramiek, maar hoe zit dat met alle immateriële zaken? Hoe breekbaar zijn wij? Als mens?

Wij mensen kunnen breken, we kunnen een bot breken, een spier of pees scheuren, fysiek kan er dus iets stuk. Maar wij kunnen ook psychisch breken.

Verhoortechnieken zijn daarop gebaseerd, een verdachte wordt verhoord met als doel te breken. Daarmee bedoelen we dat de verdachte iets verteld waarmee de misdaad kan worden opgelost.

Ook kunnen we breken in de vorm van ‘het niet meer aankunnen’, omdat je iets ergs is overkomen of omdat je teveel van jezelf eist of omdat de druk van de buitenwereld te zwaar wordt. Dat breken wordt geassocieerd met zwakte. Maar is dat zo? Ben je zwak als je breekt?

Alle uitspraken in die richting hebben een link met stuk gaan; hij barst in tranen uit bijvoorbeeld. Nemen we dat letterlijk dan zeggen we: zijn traanbuizen gaan stuk en daarom huilt hij, maar we bedoelen dat hij ineens hard gaat huilen om wat voor reden dan ook.

Of zij is er kapot van. We bedoelen niet dat zij letterlijk kapot is, maar dat zij ergens kapot van is, dat haar iets is overkomen waar ze erg verdrietig over is.

Of ik ben gebroken. Dat betekent dat ik erg moe ben. Mijn spanningsboog is gebroken, mijn concentratie is weg, ik moet vooral gewoon gaan slapen.

Heeft dat alles ook te maken met een vorm van zwakte? Of eisen we teveel van onszelf en van het leven? Waarom willen we eigenlijk zoveel? En waarom is er geen ruimte meer voor even iets minder? Zijn we dan meteen zwak of is dat een gedachte die ons door alles om ons heen wordt opgelegd? Of leggen we ons dat zelf op?

Ik heb de laatste tijd vaak het gevoel dat ik breek, dat wil ik niet. Zelf was ik niet op de term zwakte gekomen, maar google je breekbaar dan krijg je als synoniem (onder andere) zwakte. Ik wil vooral niet breken omdat alles wat ik doe heel erg leuk is, heel veel tijd kost en dus een goede planning vergt. Inherent daaraan doe ik ook dingen niet, dat past niet in het schema. Veel doen is niet zo’n probleem, dingen laten ook niet, en als alles loopt kan er niets mis gaan. Maar oh wee als er iets tussendoor fietst dat onvoorzien en onverwacht is. Dan ineens is het te veel en kun je dus breken.

Het herkennen en erkennen van dat moment is volgens mij geen zwakte maar juist sterk. Nog sterker vind ik het als je het durft uit te spreken. Dus om te voorkomen dat je breekt moet je je kwetsbaar op durven stellen.

Dat heb ik gedaan. Nu afwachten of het wordt afgedaan als zwakte of opgepakt als sterkte. Ik weet wat ik ervan vind, maar vindt de wereld om mij heen dat ook?

Let op de woorden ‘afgedaan’ en ‘opgepakt’. Daar zit precies het verschil.

Alessa van de Goor | moeder | planner | @kliktjik | www.honderdstieren.nl | blogger | iedere eerste dinsdag van de maand