Als ik niet hoef te werken kijk ik om 13.15 uur naar Bargain Hunt op BBC 1. Twee teams strijden tegen elkaar om de meeste winst. De winst behalen ze door eerst drie items te kopen op een car boot sale of in een antiekwinkel, om die vervolgens te laten veilen. Het programma wordt gepresenteerd door Tim Wonnacott, een uitermate geestige man die wordt bijgestaan door twee experts van de saaiste soort. De educatie voor ons als kijker zit ‘m in het leren herkennen van waarde. Welk item heeft waarde? Is dat waardevaste waarde of hype gerelateerde waarde? Het eerste is altijd goed, het tweede alleen als we in de hype zitten.
Afijn u heeft het plaatje.
Stelt u zich eens voor, Bargain Hunt over 100 jaar, met een verre nazaat van Tim als presentator en nog even saaie experts als sidekicks (dat heeft overigens wel een heel belangrijke functie, saai komt veilig over en wekt vertrouwen en geeft de kijker een gevoel van ‘hij/zij heeft er verstand van’, maar dit terzijde). Een van de teams komt aanzetten met gebogen neonbuis in de vorm van flexplek. De expert kijkt bedenkelijk en checkt eerst de elektra. Werkt het nog?
‘Oke’ zegt de expert, ‘wat vind je er aantrekkelijk aan?’
‘Dat weet ik niet precies, gewoon de vorm en de tekst, denk ik.’
‘Ja dat snap ik. Kijk het zegt iets over de tijd waarin het gemaakt is. Het is gemaakt rond 2010, tijdens de digitale revolutie. Mensen waren gewend om naar hun werk te reizen. Je moet je voorstellen dat er toen grote gebouwen bestonden waar veel mensen naartoe gingen om te werken….’
Het team kijkt bedenkelijk, er wordt een wenkbrauw opgetrokken.
‘… Jáaháa dat is voor ons moeilijk voor te stellen hè, maar zo ging dat toen. Afijn, ze gingen dus met z’n allen naar één plek om te werken. In die tijd reden de mensen nog zelf in hun auto en niemand reed even hard, dus je kunt je voorstellen dat als iedereen naar één plek moet, dat het druk was op de weg en omdat niet iedereen even hard reed ontstonden er files. Weten jullie wat dat zijn, files? Nee? Dat zijn lange rijen auto’s achter elkaar op de weg die langzaam rijden of zelfs stilstaan. Nou je begrijpt dat dat nogal wat frustratie opleverde in die tijd. Er werd gezocht naar alternatieven. Door de toenemende digitale mogelijkheden konden mensen steeds meer doen op verschillende plekken, ze hoefden niet per se naar één en dezelfde plek om met elkaar te communiceren of te werken. Zo ontstonden er flexplekken. En dit is één van de eerste uithangborden zeg maar, om aan te geven dat de mensen op deze plek konden inloggen om te gaan werken. Dus wat denken jullie?’
‘Wat een verhaal. Ik heb nooit geweten dat mensen zelf een auto konden besturen. Wat vind jij?’
‘Ik vind het een mooi ding, je ziet dat het oud is en het vertelt een stukje geschiedenis.’
‘Wat kost het? Hmmm 60 euro. Ik denk dat het op de veiling tussen de 25 en 40 euro zal opbrengen. Om winst te maken moeten de prijs naar beneden. Wie is aan de beurt om te onderhandelen?’
‘Mevrouw wat is de beste prijs die u ons kunt geven?’
’45 euro.’
‘Kunt u dat alstublieft verlagen naar 40?’ Het team kijkt heel zielig bij die vraag. De vrouw smelt voor de camera en zegt: ‘Oke voor jullie 40 euro.’
Er worden handen geschud om de deal te bezegelen, het team is blij, de expert heeft haar bedenkingen maar is blij dat het team blij is en dan komt nazaat Tim in beeld.
‘Well what about that! I don’t see a profit in flexplek but who knows, anything can happen in an auction. Time’s up! So for the viewers at home let’s find out what the auctioneer thinks about it!’