Het idee: aan de hand van een foto gemaakt in, of gerelateerd aan, Het Hoofdkantoor, schrijft onze columnist Alessa van de Goor een column. Het resultaat is altijd verrassend.

Vandaag een schaal uit de Hybrid serie van Seletti.

seletti schaal hybrid

Ooglidcorrectie

Ik heb een ooglidcorrectie laten uitvoeren. De oogarts die mij elf jaar geleden heeft geopereerd mocht nu ‘eindelijk zijn werk afmaken’. Zijn woorden.

Ik vond mijn hoofd het leukste van mijn lijf, ik keek graag in de spiegel of de etalageruit. Mijn hoofd was ook altijd graadmeter voor een teveel aan kilo’s. Als ik vond dat ik een dikke kop kreeg dan waren mijn billen al veel te zwaar. Mijn ogen vond ik het mooist als ik huilde, dan werden ze waterig en kwam het groen van de iris door het grijs naar voren.

Mijn vader zei ooit: ‘leuk koppie van buiten, rot van binnen.’

Op mijn derde werden mijn amandelen geknipt, ik kreeg een beugel, buisjes in mijn oren, het tussenschot van mijn neus is een paar keer dichtgebrand omdat ik zo vaak bloedneuzen had, ik piercete zelf meerdere gaten in mijn oorlel, op mijn twaalfde had ik een steenpuist in mijn oog waardoor ik ook nog een bril moest gaan dragen. Alleen met mijn haren was niets mis. Behalve dan die ene keer dat er een vuistgrote klit in zat omdat ik mijn haar weigerde te kammen en de klit er zonder pardon werd uitgeknipt.

Ik had nog nooit gehoord van de ziekte van Graves, maar ik had het, heb het. Dr. M. was dé specialist op het gebied van de orbita (oogkas, oog en spieren). Al bij de eerste ontmoeting schetste hij een ziekteverloop van een jaar of vijf. Niet heel rooskleurig, om maar te zwijgen over de botte waarheid omtrent dat leuke koppie: ‘Over vijf maanden vind je jezelf lelijk.’

Als alles achter de rug was kon hij het wel zo goed en mooi mogelijk repareren. Ik vond hem een botte hork, niet heel meelevend en te bruin voor de tijd van het jaar. Maar hij had gelijk, dokters hebben altijd gelijk. Na vijf jaar ziek zijn was ik er wel even klaar mee. Ik had één normaal oog en één oog dat altijd net te wijdt open stond. Daar leer je mee leven; mensen niet recht in de ogen kijken, foto’s van rechts laten nemen, spiegels vermijden en vaak tegen jezelf zeggen: zo erg is het nou ook weer niet. Daar dacht Dr. M. heel anders over.

‘Je komt voor een ooglidcorrectie.’

’Nee eigenlijk niet.’

‘Waarom niet? Loop je al elf jaar zo rond?’

‘Uh ja, maar ik kom voor een decompressie operatie. Kunt u niet preventief een deel van de oogkas verwijderen zoals u dat rechts ook heeft gedaan.’

‘Nee. Dat kan je vergeten. Als de Graves wegblijft moet ik alles weer herstellen. We gaan niet snijden in een gezond oog. Maar er zo bijlopen hoeft echt niet hoor.’

Pardon. Oh ja bot maar eerlijk, niet meer zo bruin, mooi oud geworden, aardiger en zachter ook. Leeftijd had de dokter goed gedaan.

Ik kan er voor zorgen dat de ongelijkheid in aangezicht weggaat.’

‘Maar daar kwam ik niet voor.’

‘Dat weet ik, maar wat jij wil doe ik niet. Laat mij m’n werk doen, het is een heel eenvoudige ingreep.’

De dokter, inmiddels professor, spreek je niet zomaar tegen. Hij had altijd gelijk, hij heeft waarschijnlijk weer gelijk.

Dat was in februari, drie weken geleden ging ik onder het mes.

‘Ik laat je ooglid een beetje zakken, dan wordt de oogopening weer hetzelfde als rechts. Oh en als ik dan toch bezig ben haal ik meteen een reepje huid weg, dat staat frisser.’

‘Oké.’

‘Kijk AIOS deze mevrouw krijgt met een simpele ingreep haar natuurlijke aangezicht weer terug. Ze heeft me elf jaar laten wachten. En AIOS let op want een millimeter maakt al zo’n groot verschil.’

Al die jaren keek ik in de spiegel en dacht wie ben jij?

Nu kijk ik in de spiegel en in de etalageruit en in de kaasschaaf en in de binnenspiegel van de auto en en en. Alles is anders of juist weer bij het oude, door een fysieke ingreep van twee millimeter.

Dank u Prof. Dr. M. U had gelijk over het goede gevoel bij gelijkheid.


Alessa van de Goor | moeder | planner | @kliktjik | www.honderdstieren.nl | blogger | iedere eerste dinsdag van de maand