Het idee: aan de hand van een foto gemaakt in, of gerelateerd aan, Het Hoofdkantoor, schrijft onze columnist Alessa van de Goor een column. Het resultaat is altijd verrassend.
Vandaag de charmante houten Cubebot.
Roze skibroek
Anderhalf jaar geleden scheurde mijn achillespees af op de tennisbaan. Door de plek van afscheuring moest er een schroef in mijn hielbot. De revalidatie duurde ruim een jaar, in oktober 2015 werd ik door de fysiotherapeut ‘ontslagen’. Het afscheid viel ons beide zwaar
maar ik was medisch genezen. Een maand daarvoor had ik besloten dat ik wel weer kon gaan skiën in februari 2016. Dat moest lukken, toch? ‘Zeker’, zei mijn fysiotherapeut, ‘als je blijft trainen en een paar kilo afvalt!’ Tsssss.
In januari werd ik zenuwachtig. Medisch was ik wel genezen, mentaal ging het nog niet heel goed. Ik durfde niet op dat been te leunen, vol erop staan en rennen, dat kon ik helemaal niet. Niet dat ik zou gaan rennen op skischoenen, maar toch. Afgevallen? Nope noppes nada nul kilo. Maar skiën zal ik!
Ik deed iets wat ik eigenlijk had afgezworen; ik meldde mij aan bij de plaatselijke sportschool en ik ging lijnen. Na een verkooppraatje tot lidmaatschap, wat niet echt nodig was want ik was op missie: in mijn roze skibroek skiën, vertelde ik wat de bedoeling was.
‘Over vijf weken moet ik kunnen skiën.’
‘Zo dat is best snel.’
‘Ja, maar ik wil het en ik durf niet vol dat been te gebruiken.’
‘U moet gaan bodybalancen.’
‘Body wat?’
‘Bodybalance, een groepsles waarin Pilates, Yoga en Tai Chi wordt gecombineerd. U doet oefeningen waarbij de balans centraal staat. Kan ik u inschrijven voor een proefles zaterdag a.s. om 9.15 uur?’
‘Jemig wat vroeg.’
‘Ja maar dan heeft u daarna wel nog lekker wat aan uw dag.’
Ik trok vragend mijn wenkbrauwen op, Moos sliep eindelijk uit en ik paste mij daar graag aan aan. Hmmm ik wil skiën en vooral niet bang zijn, laat ik eens gek doen.
‘Val ik daar ook van af?’
‘Uh nee.’
‘Oké ik zal er zijn.’
Vijf weken lang heb ik twee keer per week geprobeerd de oefeningen aan de namen te koppelen die de juf om de paar minuten de groep in wierp. Stijve plank, vliegende hond, ‘nog even volhouden!’, lotusbloem, fire fly, ‘ja ja hou vast, jullie willen toch allemaal strakke buiken!’, buikspieroefeningen, hé dat ken ik! ‘Namasté.’ Einde. ‘Tot volgende week!’
Vijf weken lang heb ik twee keer per week iemand uitgezocht om achter te gaan staan, liggen, zitten op basis van inschatting; jij weet vast wat de juf bedoeld met al die termen, ik doe jou gewoon na. Het werkte. Iedere week voelde ik me sterker en zekerder worden over dat been en vorige week stond ik op mijn ski’s, in mijn roze skibroek, boven aan de babyhelling zonder angst. Als vanouds gleed ik naar beneden en het was heerlijk!
We zijn terecht gekomen in een verzorgingsstaat waarin de dokter je repareert, de fysiotherapeut de reparatie versterkt en de plaatselijke sportschool aan mentale nazorg doet.
Morgen ga ik weer eens praten met de mensen van de sportschool, over vijf weken begint namelijk de tenniscompetitie.
Welke groepsles zou daar bij passen?
Alessa van de Goor | moeder | planner | @kliktjik | www.honderdstieren.nl | blogger | iedere eerste maandag van de maand