Zelfde vorm, zelfde patroon, zelfde materiaal, net een ander kleurtje, het zijn net mensen. Iedereen is identiek en toch een beetje anders.

Het verschil tussen bijvoorbeeld mijn zoon en mij is een pilletje.

Mijn ouders vonden dat ik veel fantasie had en snel verveeld dus moest ik maar veel doen naast school. En niemand wist van het pilletje. Ik vond op mijn beurt mijn zoon vrij normaal, maar daarin stond ik min of meer alleen. De juf wist niet zo goed wat ze met hem aan moest dus kwam er een test. Een pilletje zou wonderen verrichten. Nog maar even niet, dank u.

‘Mam, ik ben net zo slim als zij en zij haalt altijd hogere cijfers. Hoe kan dat?’

Het was tijd voor het pilletje. De dokter vroeg: ‘Wat voel je precies?’ Waarop zoon doodleuk antwoordde: ‘Er zitten 100 stieren in mijn hoofd en die rennen kriskras door elkaar. Weet u wel hoe druk dat is? En als ze botsen wordt het helemaal een chaos.’ De dokter keek enigszins verbaasd over de helderheid van het probleem en vertelde dat met een pilletje alles zou worden opgelost. Zoon keek hoopvol terug. Ik dacht alleen maar mijn zoon van 10 verwoord in een paar zinnen wat ik al die jaren niet onder woorden kon brengen? Briljant kind!

Een paar weken later gingen wij op controle. Eerlijk is eerlijk, heel veel merkte ik er niet van, behalve dat er in plaats van veel, weinig uit het mannetje kwam. Wel veel rustiger, dat wel, voor iedereen. Ik vond er niks aan, maar zoonlief leek er baat bij te hebben. Alles voor het kind. Bleh.

De dokter vroeg: ‘En hoe voel je je nu?’ Zijn monotone antwoord: ’95 stieren zijn weg en de 5 die overgebleven zijn lopen in een rij rondjes.’ De dokter glimlachte en vertelde dat dat door het pilletje kwam. De dokter was zichtbaar blij. Zoon keek hem aan, zei niets, keek mij vragend aan waarop ik hem een geruststellend klopje op zijn been gaf. Op zo’n moment begrijpen wij niets van de wereld. We knikken dan begrijpend, dat (b)lijkt altijd het goede antwoord te zijn.

Dus, de pilletjes deden hun werk, zoon deed wat van hem verwacht werd en werd daar niet per se gelukkiger van. Een paar maanden geleden besloot hij te stoppen met de pilletjes. Dat vonden ze op school niet zo’n goed idee. Ik wel, ik vond het moedig en ik snapte ook waarom. De dokter vond het ook een heel goed idee, beginnen kan altijd weer.

Zoonlief had het even moeilijk met de terugkerende stieren maar als een echte torero houdt hij de stieren onder controle als het moet en laat hij ze rennen als het mag. Zijn leven is kleurrijker of vrijer zoals hij zelf zegt. Niemand is identiek in hetzelfde, mijn mannetje kleurt van binnenuit en straalt. Hij heeft weer zin en heel af en toe brand het lampje weer boven zijn hoofd, de Willie.